Czasami jest mi wstyd

Jest wiele takich momentów w moim życiu jako mamy, których się wstydzę.
Niektóre już przepracowałam, niektóre ranią równie mocno co wczoraj. Te słowa, które słyszę wyraźnie, emocje, które widzę na twarzy Krysi i łzy w oczach. 

A niektóre mam średnio na jeża w dupie.
Taka trochę znieczulica matczyna.
To tak dla porównania pierwsza wysypka i ta któraś.
Albo
Pierwszy katar i ten kolejny i następny.

Mama to nie tylko rzeczownik czasownik też. Potrafimy dostosować się do sytuacji jak nikt inny. 
Skąd ta siła? Nie wiem, gdzie są te złoża niegasnącej energii, wręcz nuklearnej.

Czasami elektrownia ma strajk albo przerwy w dostawie energii. Czasami się zdarza przerwa obiadowa lub urlop.
I wtedy zapasy się kurczą. Matka staje nad przepaścią.
I ta przepaść różne ma oblicza i wysokości.

Czasami to kanapa, brak mleka do kawy, choroba dziecka, a czasami dochodzi do przysłowiowego walenia głowa w blat stołu. Zdarzają się i słowa wypowiadane przez krótki czas: 

- na chuj mi to było!

Tak, są takie chwile, kiedy jest mi źle. Wstydzę się tego, co powiedziałam lub zrobiłam.
No bo jak można tak myśleć?!!

Matce nie przystoi. To był Twój wybór. Chciałaś być mamą! A każdy wybór i każda sytuacja na stałe wiąże się z konsekwencjami.
Takie wewnętrzne dialogi mam niczym z Games Of Fucking Thrones.
Można kurde, można!

Jeżeli ktoś myśli, że bycie mamą to wieczny gaj oliwny, kraina mlekiem i słodem płynąca to wiesz co?
A myśl tak dalej, bo inaczej rodzaj ludzki wyginie.

I jest też drugi obóz. Jeśli myślisz, że posiadanie dzieci to wieczna udręka, droga gównem i kamieniami wybrukowana to żeś w błędzie jest.

Dziecko potrafi zmotywować bardziej niż szef i uszczęśliwić w większej skali niż wypłata, a to już coś.

Gdyby nie Krysia, nie byłoby mnie w sferze blogowej. Moja córka jest drugą sytuacją w moim życiu (zaraz przed albo po mężu), która sprawiła, że idę w jakość!

Często mam dość. Narzekam. Równie często składam pokłony, za to, że mogę być mamą Krysi. Ludzie często mi mówią - teraz się chwalę uwaga - serio, często to słyszę, że jestem fajną mamą.

Fajnie to usłyszeć. A ja nie jestem tego pewna. A ja w to nie wierzę.
Myślę, że moje dziecko zasługuje na kogoś lepszego. A z drugiej strony myśl, że ktoś inny mógłby się nią zajmować, jest przerażająca.

Nie stosuje zasad rodzicielskich, mądrych wyczytanych z tomiszczy różnistych za każdy razem, gdy pojawia się trudna sytuacja. A uwierz mi, wiele tomiszczy i szkoleń mam za sobą.
Nie zawsze mam miękki i spokojny głos. Uciekam do innego pokoju, zamykam oczy, klnę pod nosem.

Czasami nawet nie pod nosem. Pizgam bluzgami z góry na dół.
Często z braku laku, czasu, chęci spokoju zapominam, że jestem przecie przykładem. Jestem rodzicem, który nie był świadomy tego, co go czeka widząc te dwie kreski na teście. 

Coś jak cyrograf, umowa rozliczająca ze wszystkich aktywów i pasywów.
Równie często się zastanawiam czy moje decyzję mogą destrukcyjnie wpłynąć na Krysię. 

Czy to zdanie wypowiedziane przeze mnie, a tak właściwie to nie wiem przez kogo, bo nie wiem, kim byłam w tym momencie, nie zrani jej na stałe?
Co ona wyniesie z tej rozmowy, braku uwagi czy złości matki, która też jest człowiekiem i ma słabsze dni?
No tak analizuje. Cóż zrobić.

To nie jest tak, że codziennie dbam o jej rozwój intelektualny, sensoryczny i fizyczny.
Nie mam codziennej porcji zakwasu z buraków, soku z marchwi i oleju z czarnuszki.

Czasami pół dnia jedziemy na kreskówkach, jogurtach z drażami i stercie paluszków rybnych na tłuszczu.
Nie wycinamy, nie kolorujemy, nie gramy w gry planszowe - codziennie!

Nie jestem też zbyt konsekwentną mamą. Nie mam zasad typu:
Już!! I nie interesuje mnie twoje zdanie!!
Raczej staram się gadać, dużo gadać i pytań zadawać.
Nie zawsze mam czas i chęć przybiegać i reagować na każde zawołanie, szarpnięcie czy chęć zabawy.

Jestem mamą, która pozwala na dużo, ale i dużo wymaga, głównie od siebie.
Jestem mamą, która tuli i kołysze, śpiewa, daje odwagę do działania i pozwala na głupoty. Chcę, aby moja córka miała długie dzieciństwo i nie musiała dorosnąć za szybko.
Ale ja nie wiem, czy to dobrze? Czy to będzie dobre przygotowanie do życia w tym pojebanym świecie?

Czasami mam wrażenie, że gram w jakimś filmie. Ktoś dał mi scenariusz. Mam rolę do odegrania, której nie umiem zapamiętać.
Kiedyś ten film puszczą w kinie. I co wtedy?
Jak krytycy zareagują? Czy moja rola wniesie coś dla ludzkości?
Mam nadzieję, że tak!
Chociaż popełniam błędy, jestem świadoma, że nie da się ich uniknąć, wierzę w to, że robię dobrze swoją robotę!

Wierzę w to, że Krysia oprócz mamy widzi kobietę, która ma czasami dość i nie boi się do tego przyznać. Umie przeprosić i wyjaśnić swoje zachowanie.
Mam nadzieję, że Krysia będzie silną i wolną kobietą. Będzie pewna siebie z dużym zapasem empatii i energii i będzie umiała walczyć o swoje!


Czy to będzie tylko moja zasługa? Oby nie.