22 słowa znikające z języka polskiego - sprawdź, czy je znasz!

Macie czasami wrażenie, że, za dużo używamy anglojęzycznych lub zapożyczonych słów?

Nasi dziadkowie, często używają czy używali słów, które nie są już modne, które wyszły już z użycia.

Język polski z roku na rok jest bogatszy

 i to jest fakt, naturalna kolej rzeczy, związana z rozwojem chociażby techniki.

Szczególnie dziś, mam wrażenie, że mówi się o zalewie polszczyzny zapożyczeniami angielskimi.

Tak naprawdę takie "fale" zdarzały się od zawsze, a ma to związek z różnymi etapami w historii. 

I tak dla przykłądu w średniowieczu były to zapożyczenia niemieckie, od XVI w. na łacińskie, potem włoskie, francuskie, rosyjskie.

Coś jednak dzieje się kosztem czegoś, bo każda sytuacja ma plusy i minusy.

Moim zdaniem, nie da się tego zjawiska uniknąć,

 bo żyjemy za szybko i za intensywnie. 

Oczywistym jest też to, że dużo słów weszło na stałe do naszego słownika

 i mowy potocznej i wcale nie mówię, że jest to złe. 

Sama lubię używać słów, 

które są bardziej dźwięczne

 i łatwiejsze w wymowie.

Ale

Chcę wam dzisiaj pokazać słowa, które są niesamowite, bardzo dźwięczne, nasze polskie, ale dawno wyszły z obiegu.

Słowa zapomniane, archaiczne, mało znane, niemodne, wyrzucone z pamięci, znikające z codziennego języka. A niektóre są bardzo obrazowe, dosadne i niegrzeczne!

Zapraszam!

Wydudlić 

wypić coś szybko i łapczywie.

WACEK 

 i tu was zaskoczę, bo to kiedyś też był woreczek, 

ale bardziej w znaczeniu portfel. 

A rzemieślników, którzy zajmowali się ich wyrabianiem nazywano – wackarzami lub wackowymi.

Wtranżolić, wtrąbić 

szybko, łapczywie zjeść.

Zaguzikować 

prostsze i szybsze określenie na zapięcie guzików.

Pitigrilić się 

robić no. Ten tego. Z kimś… Przecież wiecie o co chodzi, prawda?

Dyrdymałki 

pierdololo, pierdolety. 

Swoją drogą, też dwa cudowne słowa.

Chędożyć 

 No słucham, jakieś propozycje? 

I wcale to nie znaczy to, co masz na myli! Bo to znaczy sprzątać, czyścić lub pitigrlilić. 

Czyli, ja bardzo lubię sobie pochędożyć!

Melepeta 

ktoś niezdarny, łamaga.

Patafian używam często… 

Bardzo lubię to słowo.

Futrowizna 

 podszewka.

Obcyndalać się

 czaić się jak pies do jeża, 

podchodzisz do czegoś z nieśmiałością o!

Gębacz

 mający wielkie wargi lub lubiący dużo mówić. 

I to mi się podoba w tym języku staropolskim, 

rzeczy nazywano po imieniu, bez ogródek. 

Masz duże wary, toś jest gębacz!

Frymuśny 

 taki co to nie on, ą, ę, ważny, na bogato. 

Moja babcia Janka, używała tego słowa.

Herytiera 

bogata panna na wydaniu, znacie takie? 

Bo miałabym kilku kandytatów.

Dowcipuszek 

 Oj ja lubię dowcipuszkować! 

Inaczej żart, zabawna historia

Gadacz 

Człowiek, który za dużo mówi, 

innymi słowy, to JA!

Bawidło 

 zabawka.

Dekonfitura 

 zawstydzić się, zakłopotać - cudowne, prawda?

Dojutrek 

człowiek odkładający na później wykonanie pracy. 

Czy też jak ja czasami jesteście dojutrkami?

Dziamdzia 

człowiek powolny, 

niezaradny,

 o flegmatycznym usposobieniu.

Draźnięta 

sutki, no to chyba nie będę się zagłębiać...

Fircyfuszki 

 włosy poskręcane, pukle - absolutnie i natychmiast wprowadzam do swego słownika fircyfuszki!

Nocliczek, noclik 

 szlafrok, noclik, bo noszony jest nocą.

Język polski jest piękny i niesamowicie bogaty. Ja od dzisiaj będę starała się częściej używać tych już zapomnianych słów, by tchnąć w nie ponownie iskrę.

Photo by Joanna Kosinska on Unsplash

A jakie jest wasze ulubione stare słowo?